ΔΥΟ ΑΚΡΙΒΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΣΕ ΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ
(π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος–Γερόντισσα Θεολογία)
Είναι κάποιες φορές που μέσα στην παραζάλη των γεγονότων προσπαθείς να επιπλεύσεις και να συνειδητοποιήσεις τις αλλαγές με αποτέλεσμα να πηγαίνουν φαινομενικά «όπισθεν» άλλες όψεις του βίου σου.
Όψεις λέγοντας, τόπους και πρόσωπα εννοείς που ο τρόπος τους σε στιγμάτισε και φέρεις ως άγια ίχνη πάνω σου τις ανάσες των δικών τους προσευχών.
Ο Χριστός μας μέσα στην άφατη πρόνοια και μακροθυμία Του, μού χάρισε έναν Πνευματικό Πατέρα και μία Πνευματική Μητέρα. Οφειλετικώς προς αμφοτέρους χαράσσω τις παρακάτω γραμμές.
Στο πετραχήλι του πατρός Στεφάνου Αναγνωστοπούλου αναπαύομαι περί τις τέσσερις δεκαετίες.
Ήταν εκείνος που με πήρε από το χέρι αναιμικόν όντα και με γαλούχησε. Νηπτικός, προσευχόμενος, έμπλεως αγάπης και διακρίσεως, εργαζόμενος απλανώς και αφανώς εντός μου μού έδωσε χαρά Χριστού που νικάει τα πάντα.
Με την αθρόα χρήση της ευχούλας, φωτεινής, να τέμνει τα ζοφερά σκοτάδια των παθών, ο καλός ποιμήν έδωσε δύναμη στην παρειμένη χείρα μου.
Βοήθησε ο πατέρας τον αφώλιαστο και αμόνοιαστο το βάρος του εαυτού του να άρει και χάρη σε στοιχεία επαφής με τον τόπο της Χώρας των Ζώντων, να νοηματοδοτήσει το μηδέν της μέχρι τότε ζωής του, κάνοντάς το γαμήλιο στεφάνι και δαχτυλίδι και σανδάλια και ένδυμα ίνα εισέλθει στον Οίκο.
Ευγνώμων εσαεί παραμένω στον πατέρα και για έναν ακόμη λόγο: ήταν εκείνος που μου πρότεινε τη μητρόπολη Σιατίστης για τόπο διακονίας, δίπλα στον αγιασμένο επίσκοπο Αντώνιο Κόμπο, τον αγρυπνούντα, νηστεύοντα και αδιαλείπτως ευχόμενο δεσπότη, από του οποίου τα χέρια έλαβα όλα τα της Ιερωσύνης.
Η δεύτερη χειροτονία μου ετελέσθη στη Διαμαντόπετρα του Βοΐου και μέγιστο κοινοβιακό μελισσώνα της Μητροπόλεως Σιατίστης, την Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Μικροκάστρου.
Τα πρώτα μου κηρύγματα διακόνου έτι όντος τα έκαμα εδώ, κάτω από τη σκέπη της Ελεούσας.
Η Γερόντισσα της Μονής Θεολογία μοναχή, υπό τη διακριτικότατη καθοδήγηση της οποίας ως φίλεργες μέλισσες συντονίζονται και συναρμόζονται ως μία κυψέλη υπό τη βασίλισσα πολλές μοναχές και δόκιμες, στέκει λύχνος επί την λυχνίαν ειδικά την περίοδο αυτή όπου λόγω Πανδημίας, παν είδος κάλπικης πνευματικότητας φανερώνεται εν ετέρα μορφή.
Η Μητέρα γνωρίζει εκ πείρας να ενώνει τα διεστώτα πέρα από τις όποιες συμφωνίες ή διαφωνίες, διότι επί της βιωμένης ουδενίας της ως επί βάθρου χτίζεται η τελική ομοψυχία εν Χριστώ.
Στον γράφοντα η Γερόντισσα στάθηκε ως πραγματική μητέρα και αυτό φάνηκε τη στιγμή του αποχωρισμού, όταν ο υιός αποχαιρετούσε τη μητέρα μετά από 27 περίπου χρόνια κεχαριτωμένης συμπόρευσης, με τη συμβουλή, τον πρέποντα και αρμόζοντα λόγο της.
Μαζί, με γέλια και κλάματα σε χαρές και λύπες. Δεν είναι τυχαίο ότι από τη Μονή της Ελεούσας Μικροκάστρου ξεκίνησα στα πρώτα βήματα της ιερατικής πορείας, περιόδευσα για κάμποσες φορές το Βόιο ως Ιεροκήρυκας και σε αυτήν πάλι κατέληξα τη εμπνεύσει του μακαριστού Παύλου για έξι συναπτά έτη εφημέριος, δίχως να απέχω καθόλου από τα καθήκοντα και του Πρωτοσυγκέλλου.
Την τάξη αυτή διατήρησε και ο νυν καλότατος επίσκοπος και Μητροπολίτης Σιατίστης Αθανάσιος.
Ευγνώμων εσαεί και στη Γερόντισσα Θεολογία για την ευλογημένη παρουσία της στη ζωή μου, για το ευλογημένο πανέμορφο Κελλί της διετούς προσωρινής τελικά διαμονής μου, για τις δεκάδες των αγρυπνιών, τις πλέον των χιλίων λειτουργιών, τα πολλά σαρανταλείτουργα, υποσημειούμαι υιϊκώς τε και αγαπητικώς.
