Δημιουργία του εθίμου Μπούνια το Δεκαπενταύγουστο
από το Βιβλίο της Θεοδώρας Δημητρίου Σαμαρά «Για τον πατέρα μου που έφυγε»
Το 1987 ο Τάκης και ο Τασιούλης (Αναστάσιoς Καφάσης) κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών τους διακοπών στους Νέους Πόρους Πιερίας, συζητούσαν την ιδέα δημιουργίας ενός γλεντιού στη γειτονιά τους, στον Μπούνο, και συγκεκριμένα στην πλατεία του «Κατούρα», την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου.
Τελικά με τη σύμφωνη γνώμη και των υπολοίπων γειτόνων τα πρώτα Μπούνια πραγματοποιήθηκαν το 1988. Τοποθετήθηκαν τραπεζοκαθίσματα στον Κάτουρα, αφού προηγουμένως οι γείτονες σκούπισαν, άσπρισαν και στόλισαν τη γειτονιά με γλάστρες με λουλούδια, ενώ με πρωτοβουλία των αδελφών Καπράλου της Μάρως, της Ρούλας και του Σάκη φτιάχτηκαν δυο μεγάλες αφίσες –πανό από τσουβάλι για να στολιστεί επιπλέον η γειτονιά. Η πρώτη αφίσα είχε ζωγραφισμένη τη βρύση του Κάτουρα και έγραφε «Προσέχουμε για να έχουμε νερό» ενώ η δεύτερη έλεγε «Η Οργανωτική επιτροπή του Μπούνου σας εύχεται χρόνια πολλά και καλή διασκέδαση 1α΄ ΜΠΟΥΝΙΑ ‘88». Τα πανό αυτά χρησιμοποιούνταν κάθε χρόνο από τους γείτονες αφού προηγουμένως διόρθωναν με λαδομπογιά τη λέξη 1α’και 88’, γράφοντας 2α’και 89’(1989 ) τη δεύτερη χρονιά, 3α’ και 90’ (1990) την τρίτη χρονιά και ούτω καθεξής.
Βρέθηκαν και οι μουσικοί και το βράδυ της 14ης Αυγούστου του 1988 ξεκίνησε στη γειτονιά του Μπούνου ένα απίστευτο γλέντι με χορό, ξεφάντωμα, σπιτικούς μεζέδες και άφθονο Σιατιστινό κρασί.
Κάπως έτσι ξεκίνησαν τα Μπούνια τα όποια καθιερώθηκαν ως έθιμο στη Σιάτιστα το Δεκαπενταύγουστο.
Ήταν το γεγονός του καλοκαιριού και εγώ θυμάμαι ως παιδί, ότι μικροί και μεγάλοι περίμεναν πώς και πώς αυτή την ημέρα.
Η έναρξη του γλεντιού γινόταν με τη συμμετοχή όλων των Μπουνιωτών στο χορό, ακόμη και των γηραιότερων. Χόρευε η γιαγιά Θοδώρα ο παππούς Θόδωρος, η Λιάλινα, η Τασούλα, ο Στούμπος, η Στεργιάνου, η Βασιλκή, η Τσάνια. Τον χορό άνοιγε συνήθως η μεγαλύτερη ηλικιακά Μπουνιώτισσα και ακολουθούσαν οι υπόλοιποι.
Θυμάμαι κάθε χρόνο λίγες μέρες πριν το Δεκαπενταύγουστο τον μπαμπά μου μαζί με το Σάκη Καπράλο και τους άλλους γείτονες να συναντιούνται για να συζητήσουν την οργάνωση από τα επόμενα Μπούνια μιας και η παραμονή του Δεκαπενταύγουστου πλησίαζε. Δίνανε μια λίστα με τα ονόματα των κατοίκων της γειτονιάς του Μπούνου, σε μένα και στη φίλη μου Όλγα Καφάση και πηγαίναμε πόρτα-πόρτα και λέγαμε :
«Γεια σας, είμαστε από την Οργανωτική Επιτροπή του Μπούνου, ήρθαμε για να μας δηλώσετε τη συμμετοχή σας στα Μπούνια »
Τι μεγάλη χαρά που είχαμε όλοι!
Κάθε χρόνο η συμμετοχή ήταν και μεγαλύτερη καθώς ερχόταν επισκέπτες και από άλλες γειτονιές. Πλήθος κόσμου κατευθυνόταν προς τη γειτονιά του Μπούνου για να γλεντήσουν, να χορέψουν, να διασκεδάσουν, να χαζέψουν.
Ο Τάκης για αρκετά χρόνια υπήρξε μπροστάρης στα Μπούνια. Έγραφε και εκφωνούσε λόγο για το καλωσόρισμα των επισκεπτών αλλά και για να κηρύξει την έναρξη του χορού.
Κάθε χρόνο μάλιστα στο λόγο του ζητούσε από τον εκάστοτε Δήμαρχο που επισκεπτόταν τα Μπούνια να φτιάξει κάτι για τη γειτονιά.
Αξέχαστα χρόνια και πραγματικά πολύ όμορφες αναμνήσεις για όλους μας!
Τα Μπούνια συνεχίζουν να γίνονται μέχρι και σήμερα αλλά πλέον έχουν αλλάξει μορφή. Την ευθύνη για τη διοργάνωση της γιορτής δεν έχει πλέον η γειτονιά αλλά η παρέα των καβαλάρηδων του Μπούνου. Με απόφαση της παρέας αυτής το 2011 τα Μπούνια άλλαξαν τόπο και δεν γίνονται πλέον στη γειτονιά του Μπούνου αλλά στον αύλειο χώρο του Τραμπάντζειου Γυμνασίου. Η απόφαση αυτή μπορεί να μας στενοχώρησε όλους και ιδιαίτερα τον Τάκη, ωστόσο το έθιμο παρέμεινε αναλλοίωτο τόσα χρόνια, έμεινε στην ιστορία και είναι το πρώτο γλέντι του Δεκαπενταύγουστου που ξεκίνησε σε γειτονιά.
